Модерна поезија

Сакам да бидам глумица
во американски црно-бел филм.
Ќе глумам валкана блудница,
со високи потпетици и достоинство.
Всушност, кои сте вие да ми судите?

Ќе бидам облечена во тон,
црн фустан и бели бисери,
во црно-бел филм
со многу сиви нијанси.

Денес сум лик од филм,
утре ќе сум во музички спот,
ќе глумам оставена на тротоарот,
раслечена од сожалувачки погледи.
Ќе ја слушам вашата имагинација,
за богатата блудница,
за верната сопруга,
за изгубената другарка.
Ќе бидам хедонист и нихилист,
па кои сте вие да ми судите?

Во последно време,
се чувствувам ко промашен поет,
но денешната поезија е срање,
па кои сте вие да ме судите?

Дилема

Патував со автобусот. Сама на двете седишта. Тоа би требало да претставува некој комфор, кој ми дозволува да избегам со мислите. Низ прозорецот, видов едно мало ритче, полно со мермерни споменици. Личеа на сончогледи, онака гордо издигнати, само што беа тешки, не можеа да се свртат кон сонцето. Под нив лежеа нечии сопруги и сопрузи, личности кои сме ги сакале или мразеле, богати и сиромашни, мали и големи луѓе. Но, тоа не е важно. Се прашувам каде со овој пораст на популацијата би ги сместиле мртвите, без се повеќе и повеќе да не му го  одземаат местото на живите. Зар вреди толку многу внимание им посветуваме на оние кои ја одиграле играта?

Сега, би граделе масовни гробници, облакодери како џиновски магацини за складирање мртви или би ги кремирале? Најдобро последното. Пепелта би ја чувале во украсни, мали кутии кои би ја разбивале монотонијата на домовите. Би можела да произведувам такви кутии. Капитализам. Ете, и мртвите биле корисни за нешто.

– Emmeranne

The little drop

Once I knew a little drop.
Falling from the sky,
Colorless, no dye.

It found flaming passion,
Neverending plastic smiles,
Dirty street fashion,
Unfairly judged trials.
The little drop did dread,
It’s color turned to red.

Flowing more deeply,
Our little drop put an orange dress.
Luckily, it won the game of chess.
Success!
Watch out, the creativity
May lead to unbearable captivity.

Halfway,
The dress bleached in yellow,
It started to decay,
Tell me now,
Where’s your optimism and joy?

However,
Nature repairs
In the light from Selene,
Grabbing it all in green.
The little drop untied the rope,
Farther away – a single lie,
A single hope.

Isn’t it clear,
not a single one
from the hell’s seven,
shall open the gates of heaven.
You’re not in youth,
Dress in blue,
Fall through
The pit of painful truth.

Before you sell your soul
You are given a purple cloth.
You look like a mighty emperor,
Ready to pay the toll.

Welcome!
This is the world of magic,
The despair,
the doom,
It isn’t fair,
Why death brings this well-portrayed tragic?

White reflects,
Black resurrects –
The little drop recollects:
Once fallen from the sky,
Once cried from the eye,
It’s useless to hold on tight.
There’s no light, no light
In the depths of the soul’s night.

Our little drop
Now became an insignificant spot.

– Emmeranne

Во излогот

Седам на клупата. Зад мене има неколку грмушки, а потоа продолжува булеварот, полн со забрзани автомобили. Пред мене, полу-населена зграда, под неа аптека и неисчистен излог од празна продавница. Надвор врни тивок, незабележлив дожд. Ја чекав другарка ми да го изеде ѓеврекот. Го чекавме авотобусот кој ќе не однесе дома. Уморни, не изустивме ни збор.
Завиткана во црното палто и црните панталони, кога би ги раширила рацете, нечистотијата на излогот прави да личам како да имам црни крилја. Би била спремна да полетам, ако би можела да ги раширам доволно, без да се плашам дека ќе ги скршам.
На клупата, меѓу мене и другарка ми, како да има уште едно празно место. Погледнав кон излогот, празнината личеше уште поголема. Тоа место не е празно само денес. Веќе година дена. Но, ако тоа место до мене беше пополнато, ако нечија рака беше околу моите раменици, не би можела да видам дали имам крилја. Ќе умрев како птица убедена дека не можам да полетам. А мислев, мислев дека никогаш не ќе полетам од кога ме запалија, дека ќе останам пепел и прав. Не очекував дека пепелта ќе ми направи нови крилја.
Ми рече, потсетувам на феникс. Но, крилјата на фениксот се огнени, а моите црни. Сепак, двата воскреснуваме.
Ја погледнав другарка ми. Сеуште мирно го јадеше ѓеврекот. Потоа, погледнав кон излогот. Навистина, треба да ја исчистат таа нечистотија од него…

-Emmeranne

All my years

In all the years

I spend
wondering,
trying,
bleeding,
in the tidal waves
between birth and death,
I realized I should have saved my breath.

I admit,
It came as a shock,
the trip led to fall.
I wasn’t the good girl,
no, never.

You touch the answer,
but you can never
lick it,
pull it,
like the dancer
in my hands.
Tell me honey,
who misunderstands?

Torn apart,
split in half,
by the crimson art
depicted by her heart.
The holy trinity:
depression,
desolation,
desperation,
sewed strongly in my feminity.

– Emmeranne